Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat’ta meydana gelen zelzelenin merkez üssündeki TCDD Pazarcık Tren İstasyonu lojmanında ailesiyle enkaz altında kalan alımlı operatörü Ahmet Turan Akbaş, eşi ve iki kızını yitirdiği afetin acısını, oğluna sağ kavuşmanın buruk sevinciyle atlatmaya çalışıyor.
7,7 büyüklüğündeki sarsıntıya ailesiyle lojmanda yakalanan 49 yaşındaki operatör Akbaş, yıkıntılar ortasından birinci gün kurtarıldı fakat 44 yaşındaki eşi Selma, 12 yaşındaki kızı Ecrin Kevser ve 17 yaşındaki kızı Rabia Akbaş’ı kaybetti.
Kendisinden birkaç saat evvel kurtarılan 19 yaşındaki oğlu Yusuf Emir’in varlığıyla hayata tutunmaya çalışan Akbaş, hala istasyondaki vagonlardan birinde kalıyor.
Akbaş, AA muhabirine, 6 Şubat gecesi vakit zaman meydana gelen ufak çaptaki zelzeleler üzere “sallanıp duracak” diye beklediğini anlattı.
Sarsıntının şiddetinin gitgide artmaya başladığını belirten Akbaş, “Belki çocuklara yetişirim diye doğruldum. Hanım esasen kalktı gitti. Sarsıntının şiddeti artmaya başladı. Yataktan fırladım, yanına düştüm, üstüme dolap düştü. Üstümüze de bina çöktü. Gerisini hatırlamıyorum.” dedi.
“Dünyanın en hoş sesi üzere geldi”
Akbaş, zelzelenin şiddetinden ötürü hiç kimsenin kendilerini kurtarmaya gelebileceğini düşünmediğini kaydetti.
Pazarcık’ın yerle bir olduğunu varsayım ettiğini aktaran Akbaş, “Ben ‘Bu 2 katlı bina bu türlü yıkıldıysa yüksek binaları düşünemiyorum, hepsi yıkılmıştır, kimse gelmez’ diye düşünüyordum. Sağ yanımın üzerine durmuşum, sağa sola kımıldayamıyorum lakin rastgele bir acı hissetmiyorum. Sesimi dışarıya duyuramıyorum.” diye konuştu.
Akbaş, ortadan biraz vakit geçince dışarıdan sesler duyduğunu lisana getirerek şöyle devam etti:
“İçeride kimse var mı diye bağırıyorlar. O ses, inanın o denli bir ses ki, dünyanın en hoş sesi üzere geldi. Bağırdım, çağırdım en yüksek sesle kimse duymadı. Başka ayağım boştaydı. Duvara vurdum, tıkırtı sesi çıkardım. Üsttekilerden biri, ‘Buradan tıkırtı geliyor.’ dedi. Ben de herhalde tıkırtımı duyuyorlar diye ayağımla vurmaya devam ettim. O sırada sarsıntılar oluyor, yeniden herkes kaçıyor, geri geliyor. 2-3 defa gidip geldiler. En son, jandarmadan beni tanıyan arkadaş varmış. ‘Ahmet abiyi tanıyorum.’ demiş. ‘ Allah ne verdiyse ben burayı yarıp gireceğim.’ dediğini duyuyordum. Sağ olsunlar, beni kurtardılar.”
“Geldim, ortamı gördüm”
Enkazdan çıkarıldıktan sonra aklındaki birinci şeyin eşi ve çocukları olduğunu aktaran Akbaş, kaldırıldığı hastanede onlardan gelecek haberi beklediğini söyledi.
Akbaş, hastanede haber almadan beklemenin kendisini zorladığını vurgulayarak kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Dayanamadım, ikinci sarsıntıdan sonra ‘Benim beklememin manası yok, beni istasyona götürün’ dedim. Geldim, ortamı gördüm. Mümkün değil, girilecek yer yok. Bir kepçe olsaydı tahminen kurtarırdık, olmadı. Bir gün geçti, artık dayanamadım, kendim girdim, çatıyı kırdım.”
Cenazeleri memleketi Malatya’da defnetti
Enkaza dönen istasyonun önünden geçmek istemediğini vurgulayan Akbaş, “Ama mecburen geçmek zorundayım. Yaşadıklarımın birebirini tekrar yaşıyorum. Kızlarımın çıktığı anları hatırlıyorum. Allah kimsenin başına vermesin. Keşke ben de ölsem dedim. Demek ki, daha yiyecek ekmeğimiz varmış. Ben ve oğlum kaldık. Allah bizi birbirimize bağışladı.” sözünü kullandı.
6 ay evvel eşine böbreğini vermiş
Eşi Selma Akbaş’ın böbrek hastası olduğuna değinen Akbaş, “Diyalize girmek üzereydi. Böbreğim ona yüzde 100 uydu. Bu da Allah’ın bir işi. Verdim, 6 ay evvel ikimiz birden ameliyat olduk. İlaçlarla ahenk da sağlamıştı. Bana ellerini gösterip ‘Bak, ellerime kan geldi.’ diyordu.” dedi.
Malatya’ya anne ve babasının konutuna gitmeyi düşündüğünü fakat onların da zelzeleden etkilendiğini anlatan Akbaş, kelamlarını şöyle tamamladı:
“Onları yanıma almayı düşünüyorum. Başımızda en azından annem olsun. Konteyner bulup yerleşmek istiyorum. Burası uzun mühlet yaşamak için elverişli değil. Tuvalet, banyo eza, sadece yemek ve yatmak için. Hayat da yemek ve yatmakla süregelen bir şey değil.”